Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Με αφορμή μια προσωπική αίσθηση ματαιότητας, αναρωτιόμουν ποιες είναι οι μεγάλες αλήθειες της ζωής μας, τι είναι αυτό που μας κάνει να ζούμε με φως και χαρά. Και οδηγήθηκα στην σκέψη πως μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής είναι η συνειδητοποίηση ότι λέμε διαρκώς ψέμματα στον ίδιο μας τον εαυτό.
Καθημερινά προσπαθούμε να τα “βολέψουμε” όλα. Να είμαστε σε όλα, όσο το δυνατόν καλύτεροι, να προλάβουμε τις προθεσμίες, το χρόνο που κυλάει εξαιρετικά γρήγορα, τις δύσκολες καταστάσεις που ενδέχεται να μας φέρουν σε δυσχερή θέση αν δεν προετοιμαστούμε, τα πιθανά παράπονα των δικών μας ανθρώπων πχ ότι δεν μας βλέπουν όσο θα ήθελαν ή του εργοδότη μας ότι δεν κάναμε καλή δουλειά κλπ. Και η υπέρτατη επιτυχία μας είναι, όταν τελικά στο τέλος της ημέρας διαπιστώνουμε ότι τα προλάβαμε όλα και δεν απογοητεύσαμε κανέναν! Εκτός ίσως από έναν… εμάς!
Έπειτα, εκεί στη δεκαετία των 40 με 50 (τυχερός θα είσαι αν αρχίσει να γίνεται νωρίτερα) αρχίζεις και συνειδητοποιείς ότι χάθηκες.
Σε ένα καλό σενάριο, θα αρχίσεις να σε ψάχνεις μέσω βιβλίων, σεμιναρίων προσωπικής ανάπτυξης, ψυχοθεραπείας ή συζητήσεων με φίλους και ίσως σε βρεις.
Στο χειρότερο σενάριο όμως ίσως συνεχίσεις να λες στον εαυτό σου... ψέμματα!
Και δυστυχώς, ο σημαντικός εαυτός μας είναι ο πιο εξαπατημένος απ΄όλους και ο πιο αδικημένος στην ειλικρίνεια που του οφείλουμε. Καθημερινά, μεγάλα και μικρότερα ψέμματα, μας απομακρύνουν από την αλήθεια μας. Θα το κάνω αργότερα / αύριο / όταν μεγαλώσουν τα παιδιά / όταν θα έχω χρόνο / όταν θα έχω χρήματα κλπ.
Κι όμως όλα αυτά, μπορείς να τα έχεις ΤΩΡΑ! Όμως εάν αναβάλεις, φοβάσαι, δεν θες να αφήσεις τη συνήθεια, τη βόλεψη, δεν θες να πάρεις ρίσκα, δε θες να ξεκινήσεις από την αρχή, κάτι που δικαιολογείται ως ένα βαθμό καθώς ο εγκέφαλός μας αγαπάει τη συνήθεια. Μας προστατεύει μέσα από αυτήν, μας κρατάει ασφαλείς.
Αλλά αλήθεια, πόση ασφάλεια χρειαζόμαστε;
Πόσα ψέμματα θα λέμε στον εαυτό μας για να τη διατηρήσουμε αυτή την ασφάλεια;
Πόσο αξίζει η μοναδική ζωή μας τη στασιμότητα;
Πότε θα βάλουμε μπροστά τη μηχανή της εξέλιξης; Της υλοποίησης; Της αλήθειας και της αγάπης αυτού που πραγματικά είμαι και που αξίζει καθένας από εμάς;
Όμως, ακόμα και αν αρχίσουμε να βλέπουμε την αλήθεια πίσω από τα ψέμματα, που λέμε στον εαυτό μας, ένα θα είναι πάντα σίγουρο, αν δεν κάνουμε το πρώτο μικρό βήμα και μετά το επόμενο και το επόμενο τότε δεν θα απολαύσουμε ποτέ το πραγματικό δώρο της ζωής, την ρεαλιστική προσέγγιση των γεγονότων, την αλήθεια και την εξέλιξη που μας αξίζει να ζούμε.
Τόλμησε να οραματιστείς την επόμενη ημέρα, αυτή που θα σε φέρει πιο κοντά στον εξελιγμένο εαυτό σου. Τι θες; Τι σε κάνει να χαμογελάς; Τι σου δίνει δύναμη; Τι απολαμβάνεις; Και τώρα, ήρθε η στιγμή σου. Υλοποίησε το όραμα σου, δημιούργησε το πλάνο σου, ζήσε την κάθε μέρα συνειδητά, κάνε την να αξίζει και να σου φέρνει φως. Επίλεξε να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου με αλήθεια και αγάπη προς τον εαυτό σου, νιώσε σε όλη σου την ύπαρξη τη δύναμη σου και στρέψε τα φώτα σε εσένα! Να θυμάσαι. Είσαι πάντα ο πρωταγωνιστής της ζωής σου και το σενάριο το γράφεις εσύ!
Χριστίνα Νασιούλη.
Με αφορμή μια προσωπική αίσθηση ματαιότητας, αναρωτιόμουν ποιες είναι οι μεγάλες αλήθειες της ζωής μας, τι είναι αυτό που μας κάνει να ζούμε με φως και χαρά. Και οδηγήθηκα στην σκέψη πως μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής είναι η συνειδητοποίηση ότι λέμε διαρκώς ψέμματα στον ίδιο μας τον εαυτό.
Καθημερινά προσπαθούμε να τα “βολέψουμε” όλα. Να είμαστε σε όλα, όσο το δυνατόν καλύτεροι, να προλάβουμε τις προθεσμίες, το χρόνο που κυλάει εξαιρετικά γρήγορα, τις δύσκολες καταστάσεις που ενδέχεται να μας φέρουν σε δυσχερή θέση αν δεν προετοιμαστούμε, τα πιθανά παράπονα των δικών μας ανθρώπων πχ ότι δεν μας βλέπουν όσο θα ήθελαν ή του εργοδότη μας ότι δεν κάναμε καλή δουλειά κλπ. Και η υπέρτατη επιτυχία μας είναι, όταν τελικά στο τέλος της ημέρας διαπιστώνουμε ότι τα προλάβαμε όλα και δεν απογοητεύσαμε κανέναν! Εκτός ίσως από έναν… εμάς!
Έπειτα, εκεί στη δεκαετία των 40 με 50 (τυχερός θα είσαι αν αρχίσει να γίνεται νωρίτερα) αρχίζεις και συνειδητοποιείς ότι χάθηκες.
Σε ένα καλό σενάριο, θα αρχίσεις να σε ψάχνεις μέσω βιβλίων, σεμιναρίων προσωπικής ανάπτυξης, ψυχοθεραπείας ή συζητήσεων με φίλους και ίσως σε βρεις.
Στο χειρότερο σενάριο όμως ίσως συνεχίσεις να λες στον εαυτό σου... ψέμματα!
Και δυστυχώς, ο σημαντικός εαυτός μας είναι ο πιο εξαπατημένος απ΄όλους και ο πιο αδικημένος στην ειλικρίνεια που του οφείλουμε. Καθημερινά, μεγάλα και μικρότερα ψέμματα, μας απομακρύνουν από την αλήθεια μας. Θα το κάνω αργότερα / αύριο / όταν μεγαλώσουν τα παιδιά / όταν θα έχω χρόνο / όταν θα έχω χρήματα κλπ.
Κι όμως όλα αυτά, μπορείς να τα έχεις ΤΩΡΑ! Όμως εάν αναβάλεις, φοβάσαι, δεν θες να αφήσεις τη συνήθεια, τη βόλεψη, δεν θες να πάρεις ρίσκα, δε θες να ξεκινήσεις από την αρχή, κάτι που δικαιολογείται ως ένα βαθμό καθώς ο εγκέφαλός μας αγαπάει τη συνήθεια. Μας προστατεύει μέσα από αυτήν, μας κρατάει ασφαλείς.
Αλλά αλήθεια, πόση ασφάλεια χρειαζόμαστε;
Πόσα ψέμματα θα λέμε στον εαυτό μας για να τη διατηρήσουμε αυτή την ασφάλεια;
Πόσο αξίζει η μοναδική ζωή μας τη στασιμότητα;
Πότε θα βάλουμε μπροστά τη μηχανή της εξέλιξης; Της υλοποίησης; Της αλήθειας και της αγάπης αυτού που πραγματικά είμαι και που αξίζει καθένας από εμάς;
Όμως, ακόμα και αν αρχίσουμε να βλέπουμε την αλήθεια πίσω από τα ψέμματα, που λέμε στον εαυτό μας, ένα θα είναι πάντα σίγουρο, αν δεν κάνουμε το πρώτο μικρό βήμα και μετά το επόμενο και το επόμενο τότε δεν θα απολαύσουμε ποτέ το πραγματικό δώρο της ζωής, την ρεαλιστική προσέγγιση των γεγονότων, την αλήθεια και την εξέλιξη που μας αξίζει να ζούμε.
Τόλμησε να οραματιστείς την επόμενη ημέρα, αυτή που θα σε φέρει πιο κοντά στον εξελιγμένο εαυτό σου. Τι θες; Τι σε κάνει να χαμογελάς; Τι σου δίνει δύναμη; Τι απολαμβάνεις; Και τώρα, ήρθε η στιγμή σου. Υλοποίησε το όραμα σου, δημιούργησε το πλάνο σου, ζήσε την κάθε μέρα συνειδητά, κάνε την να αξίζει και να σου φέρνει φως. Επίλεξε να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου με αλήθεια και αγάπη προς τον εαυτό σου, νιώσε σε όλη σου την ύπαρξη τη δύναμη σου και στρέψε τα φώτα σε εσένα! Να θυμάσαι. Είσαι πάντα ο πρωταγωνιστής της ζωής σου και το σενάριο το γράφεις εσύ!
Χριστίνα Νασιούλη.