Οι μητέρες δεν γεννούν απλά το μωρό τους.
Δημιουργούν μία οικογένεια.
Σε θυμάμαι μαμά στα 50 σου, τόσο κομψή και δραστήρια στο σπίτι και στην εργασία σου, ως το πρόσωπο που απολάμβανε τον σεβασμό από όλους για την αξιοπρέπεια, την εργατικότητά σου αλλά και τη μαμαδίστικη συμπεριφορά σου όχι μόνο προς εμένα, το παιδί σου αλλά και προς όλους τους αγαπημένους σου ανθρώπους.
Θυμάμαι τα καθαρά, καλοσιδερωμένα ρούχα σου, το χρυσό μακρύ κολιέ σου, που μου άρεσε να φοράω κρυφά και να προσποιούμαι ότι μεγάλωσα και είμαι μία κυρία.
Θυμάμαι το γλυκό άρωμα που φόραγες, Paris του YSL, το περίτεχνο βραχιόλι που σου είχε δώσει η γιαγιά στον αρραβώνα σου, τη βέρα που δεν βγήκε και δεν θα βγει ποτέ από το δάχτυλό σου, ακόμα και τώρα που έφυγε ο μπαμπάς.
Θυμάμαι τη γυναίκα που ήσουν στα 28, με τα καλοχτενισμένα καστανά και πυκνά μαλλιά σου, το γλυκό και διακριτικό χαμόγελο σου και κυρίως τη ζεστή αγκαλιά σου, στην οποία κρυβόμουν ως παιδί νιώθοντας την ατσάλινη προστασία από οτιδήποτε έβλεπα με τα παιδικά μου μάτια ως τρομακτική απειλή.
Θυμάμαι την πρώτη ημέρα στο νηπιαγωγείο, που κρυβόμουν πίσω από την μπλε πλισέ φούστα σου κοιτώντας τον κόσμο από απόσταση ασφαλείας.
Θυμάμαι τη δασκάλα στην πρώτη δημοτικού, που σου ζήτησε μέχρι τα Χριστούγεννα να μάθω να διαβάζω ευχαιρώς και πως ξόδεψες την κάθε σου ελεύθερη ώρα για να με βοηθήσεις να τα καταφέρω.
Αυτή που ήσουν μέσα στα χρόνια δεν χάθηκε ποτέ, παρόλο που εσύ μαμά, μερικές φορές την αναπολείς μέσα από παλιές φωτογραφίες. Παραμένεις ακριβώς όπως ήσουν, χαραγμένη με εικόνες, μυρωδιές και χάδια για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί να είσαι κάθε βράδυ δίπλα στο κρεβάτι μου να μου λες παραμύθια για να κοιμηθώ και να με σταυρώνεις στο μέτωπο για να μην δω κακά όνειρα. Να με ξυπνάς το πρωί με φιλιά ανοίγοντας τις κουρτίνες για να μπει φως νωρίς νωρίς, γιατί νωρίς πρέπει να ξυπνάνε οι άνθρωποι (αχ μαμά!)
Θυμάμαι πόσο μας φρόντιζες πάντα εμένα, τον μπαμπά, τη γιαγιά και τον παππού, μη μας λείψει τίποτα και συνεχίζεις να μας φροντίζεις ακόμα, σώζοντας καταστάσεις, δηλώνοντας παρουσία, τρέχοντας πρώτη σε κάθε ανάγκη χωρίς ποτέ να έχεις πει όχι όταν σε χρειαζόμαστε αλλά αναλαμβάνοντας και μόνη σου υποχρεώσεις για να ελαφρύνεις τις δικές μας ακόμα κι όταν δεν το έχουμε ζητήσει.
Παραμένεις φωτεινός φάρος στη ζωή μας, όπως πάντα ήσουν στη ζωή του μπαμπά, που τώρα έγινε ο δικός σου φύλακας άγγελος. Και μην φοβάσαι. Δεν σε κρίνει. Σε επιλέγει και σε εγκρίνει όπως έκανε τα σχεδόν 60 χρόνια που περάσατε αγκαλιά, αγαπημένοι και αχώριστοι μέχρι το τέλος.
Μπορεί εσύ να μην μεγάλωσες ως καλομαθημένο παιδί με δώρα και κοπλιμέντα, όμως εμένα με μεγάλωσες με αγάπη τρυφερή και αγωνία να μη μου λείψει τίποτα ποτέ, κι ας ξεκινήσατε από το μηδέν με κόπους όλη τη ζωή σας. Διάλεγες μαζί με τον μπαμπά πάντα το καλύτερο για εμένα, κι ας μην είχατε τίποτα εσείς μετά.
Εύχομαι να σε έχω δίπλα μου για πολλές δεκαετίες ακόμα. Ο εγγονός σου σε απολαμβάνει διπλά τώρα που έχεις περισσότερο ελεύθερο χρόνο να αφιερώσεις σε αυτό το παιδί.
Σε αγαπώ κάθε μέρα και κουβαλάω μέσα μου το φως, την ασφάλεια και την αγάπη που με τόση αφθονία μου πρόσφερες.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες. Αν τις έχετε ακόμα κοντά σας απολαύστε τις και πείτε τα “σ’αγαπώ” σας. Εάν έχουν φύγει, έχουν αφήσει παρακαταθήκη στον κόσμο μας εσάς και την αγνή αγάπη τους μέσα από όλες τις πράξεις αγάπης που πρόσφεραν σε εσάς, το πολύτιμο παιδί τους.
Μάρεα Λαουτάρη
Δημιουργούν μία οικογένεια.
Σε θυμάμαι μαμά στα 50 σου, τόσο κομψή και δραστήρια στο σπίτι και στην εργασία σου, ως το πρόσωπο που απολάμβανε τον σεβασμό από όλους για την αξιοπρέπεια, την εργατικότητά σου αλλά και τη μαμαδίστικη συμπεριφορά σου όχι μόνο προς εμένα, το παιδί σου αλλά και προς όλους τους αγαπημένους σου ανθρώπους.
Θυμάμαι τα καθαρά, καλοσιδερωμένα ρούχα σου, το χρυσό μακρύ κολιέ σου, που μου άρεσε να φοράω κρυφά και να προσποιούμαι ότι μεγάλωσα και είμαι μία κυρία.
Θυμάμαι το γλυκό άρωμα που φόραγες, Paris του YSL, το περίτεχνο βραχιόλι που σου είχε δώσει η γιαγιά στον αρραβώνα σου, τη βέρα που δεν βγήκε και δεν θα βγει ποτέ από το δάχτυλό σου, ακόμα και τώρα που έφυγε ο μπαμπάς.
Θυμάμαι τη γυναίκα που ήσουν στα 28, με τα καλοχτενισμένα καστανά και πυκνά μαλλιά σου, το γλυκό και διακριτικό χαμόγελο σου και κυρίως τη ζεστή αγκαλιά σου, στην οποία κρυβόμουν ως παιδί νιώθοντας την ατσάλινη προστασία από οτιδήποτε έβλεπα με τα παιδικά μου μάτια ως τρομακτική απειλή.
Θυμάμαι την πρώτη ημέρα στο νηπιαγωγείο, που κρυβόμουν πίσω από την μπλε πλισέ φούστα σου κοιτώντας τον κόσμο από απόσταση ασφαλείας.
Θυμάμαι τη δασκάλα στην πρώτη δημοτικού, που σου ζήτησε μέχρι τα Χριστούγεννα να μάθω να διαβάζω ευχαιρώς και πως ξόδεψες την κάθε σου ελεύθερη ώρα για να με βοηθήσεις να τα καταφέρω.
Αυτή που ήσουν μέσα στα χρόνια δεν χάθηκε ποτέ, παρόλο που εσύ μαμά, μερικές φορές την αναπολείς μέσα από παλιές φωτογραφίες. Παραμένεις ακριβώς όπως ήσουν, χαραγμένη με εικόνες, μυρωδιές και χάδια για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί να είσαι κάθε βράδυ δίπλα στο κρεβάτι μου να μου λες παραμύθια για να κοιμηθώ και να με σταυρώνεις στο μέτωπο για να μην δω κακά όνειρα. Να με ξυπνάς το πρωί με φιλιά ανοίγοντας τις κουρτίνες για να μπει φως νωρίς νωρίς, γιατί νωρίς πρέπει να ξυπνάνε οι άνθρωποι (αχ μαμά!)
Θυμάμαι πόσο μας φρόντιζες πάντα εμένα, τον μπαμπά, τη γιαγιά και τον παππού, μη μας λείψει τίποτα και συνεχίζεις να μας φροντίζεις ακόμα, σώζοντας καταστάσεις, δηλώνοντας παρουσία, τρέχοντας πρώτη σε κάθε ανάγκη χωρίς ποτέ να έχεις πει όχι όταν σε χρειαζόμαστε αλλά αναλαμβάνοντας και μόνη σου υποχρεώσεις για να ελαφρύνεις τις δικές μας ακόμα κι όταν δεν το έχουμε ζητήσει.
Παραμένεις φωτεινός φάρος στη ζωή μας, όπως πάντα ήσουν στη ζωή του μπαμπά, που τώρα έγινε ο δικός σου φύλακας άγγελος. Και μην φοβάσαι. Δεν σε κρίνει. Σε επιλέγει και σε εγκρίνει όπως έκανε τα σχεδόν 60 χρόνια που περάσατε αγκαλιά, αγαπημένοι και αχώριστοι μέχρι το τέλος.
Μπορεί εσύ να μην μεγάλωσες ως καλομαθημένο παιδί με δώρα και κοπλιμέντα, όμως εμένα με μεγάλωσες με αγάπη τρυφερή και αγωνία να μη μου λείψει τίποτα ποτέ, κι ας ξεκινήσατε από το μηδέν με κόπους όλη τη ζωή σας. Διάλεγες μαζί με τον μπαμπά πάντα το καλύτερο για εμένα, κι ας μην είχατε τίποτα εσείς μετά.
Εύχομαι να σε έχω δίπλα μου για πολλές δεκαετίες ακόμα. Ο εγγονός σου σε απολαμβάνει διπλά τώρα που έχεις περισσότερο ελεύθερο χρόνο να αφιερώσεις σε αυτό το παιδί.
Σε αγαπώ κάθε μέρα και κουβαλάω μέσα μου το φως, την ασφάλεια και την αγάπη που με τόση αφθονία μου πρόσφερες.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες. Αν τις έχετε ακόμα κοντά σας απολαύστε τις και πείτε τα “σ’αγαπώ” σας. Εάν έχουν φύγει, έχουν αφήσει παρακαταθήκη στον κόσμο μας εσάς και την αγνή αγάπη τους μέσα από όλες τις πράξεις αγάπης που πρόσφεραν σε εσάς, το πολύτιμο παιδί τους.
Μάρεα Λαουτάρη