Δεκέμβριος, ο μήνας της αγάπης!
Ο μήνας των δώρων, της προσφοράς, της γιορτής, του παιχνιδιού, της ζεστασιάς.
Είναι ο μήνας που βάζουμε τα καλά μας, στολίζουμε τα σπίτια μας, οργανώνουμε όμορφα τραπέζια με τους αγαπημένους μας, ψωνίζουμε δώρα και γούρια και συμμετέχουμε σε bazaars και εράνους προκειμένου να προσφέρουμε σε ομάδες πολιτών που έχουμε μάθει να τις χαρακτηρίζουμε ως ‘’ευάλωτες’’.
Αναρωτιέμαι όμως, είναι στ' αλήθεια; Και αν ναι, πού έγκειται η ευαλωτότητά τους; Σε τί διαφέρουν;
Από τη δική μου οπτική δεν υπάρχει διαφορά. Είμαστε όλοι άνθρωποι που έχουμε λάβει το δώρο της ζωής και ζούμε ταυτόχρονα στον ίδιο πλανήτη. Τη δεδομένη στιγμή λοιπόν για κάποιους ανθρώπους υπάρχει μία ιδιαίτερη συνθήκη που καλούνται να βιώσουν.
Μπορεί αυτή να είναι η απώλεια της εργασίας τους άρα και η απώλεια εισοδήματος, μία ασθένεια, ένα ατύχημα, μία έξωση, ένας εθισμός, μία φυσική καταστροφή, ένας πόλεμος, μία κακοποίηση….
Κάθε ένα από τα παραπάνω μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί στον καθένα από εμάς. Επομένως δεν πρόκειται για ‘’ευάλωτες’’ ομάδες.
Δεν πρόκειται για τους ‘’φτωχούς’’, ούτε τους ‘’μετανάστες’’. Δεν αφορά τους ‘’άρρωστους’’, τους ‘’αλκοολικούς’’, τους ‘’άνεργους’’. Γιατί αν το σκεφτούμε έτσι ομαδοποιούμε ψυχές, βάζουμε ταμπέλες και τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε μία άλλη θέση ‘’ανώτερη’’, που από τη θέση αυτή θα βοηθήσουμε τους ‘’ευάλωτους’’ και θα νιώσουμε όμορφα ‘’μέρες που είναι βρε αδερφέ’’;
Όχι, είναι όλο τοποθετημένο σε λανθασμένη βάση από την αρχή.
Πρόκειται για υπέροχους και μοναδικούς ανθρώπους που βρέθηκαν για συγκεκριμένους λόγους σε μία επίσης συγκεκριμένη συνθήκη. Δύσκολη συνθήκη. Πρόκειται για ανθρώπους που χρειάζεται να παλέψουν για πράγματα που κάποιοι έχουν δεδομένα. Άρα χρειάζονται να τους δούμε, να τους ακούσουμε, να περάσουμε χρόνο μαζί τους, να δούμε ο καθένας από τη δική του θέση πώς μπορεί να βοηθήσει πρακτικά, ουσιαστικά.
Όχι δίνοντας τα παλιά μας ρούχα, τα τρόφιμα που δεν μας αρέσουν και σε λίγο ίσως να λήξουν. Oύτε κοιτάζοντάς τους με φόβο, με λύπηση ή ακόμα χειρότερα με απέχθεια.
Ας είναι αυτός ο Δεκέμβριος η ευκαιρία να πούμε αλλά και να δούμε την ιστορία αλλιώς.
Να κατανοήσουμε ότι μπορεί στον καθένα να συμβεί κάτι που θα τον φέρει σε μία διαφορετική θέση, όχι ευχάριστη. Είμαστε όλοι εν δυνάμει ‘’ευάλωτοι’’. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν μένει ίδιο για πάντα.
Ας αφήσουμε τις ταμπέλες και ας δούμε με τα μάτια της καρδιάς. Ίσως τότε να μην στείλουμε μία σακούλα με τρόφιμα σε κάποιον που ξέρουμε ότι την χρειάζεται. Ίσως πάρουμε τη σακούλα, χτυπήσουμε την πόρτα του και περάσουμε ένα απόγευμα μαζί του.
Ίσως να μην καταθέσουμε χρήματα σε έναν τραπεζικό λογαριασμό. Μπορεί να αποφασίσουμε να δώσουμε αυτά τα χρήματα χέρι με χέρι σε εκείνον που τα χρειάζεται.
Μπορεί να φτιάξουμε εμείς τα γλυκά των γιορτών και να τα προσφέρουμε με αγάπη σε μία οικογένεια που ζει πολύ κοντά μας και που ξέρουμε ότι δεν έχει αυτή τη δυνατότητα.
Ίσως αυτό το Δεκέμβριο καταλάβουμε ότι εάν δεν είμαστε όλοι μαζί δεν είμαστε τίποτα. Ότι η αγάπη είναι η μόνη επιλογή στο ταξίδι της ζωής. Ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η αγάπη είναι μονόδρομος. Είναι η υπερδύναμη που όλοι έχουμε. Ας τη χρησιμοποιήσουμε. Κάθε μέρα. Με κάθε τρόπο. Με όλους τους τρόπους. Με την αγάπη οδηγό με την ουσιαστική της έννοια (όχι με τη γλυκανάλατη που ίσως την ταυτίζουμε), η επόμενη μέρα θα είναι αυτή που όλοι χρειαζόμαστε και περιμένουμε!
Η αγάπη από μόνη της κάνει θαύματα, φανταστείτε τί μπορεί να κάνει η αγάπη ως επιλογή!
Εύχομαι σε όλους έναν Δεκέμβριο όπου θα βιώσετε μοναδικά την έννοια της αγάπης, όπως σας αξίζει! Γιατί είμαστε όλοι πλάσματα φτιαγμένα από αγάπη που συνυπάρχουμε σε ένα σύμπαν φτιαγμένο από φως! Υπάρχει καλύτερος συνδυασμός;
Χαρά Καλουμενίδη
Ο μήνας των δώρων, της προσφοράς, της γιορτής, του παιχνιδιού, της ζεστασιάς.
Είναι ο μήνας που βάζουμε τα καλά μας, στολίζουμε τα σπίτια μας, οργανώνουμε όμορφα τραπέζια με τους αγαπημένους μας, ψωνίζουμε δώρα και γούρια και συμμετέχουμε σε bazaars και εράνους προκειμένου να προσφέρουμε σε ομάδες πολιτών που έχουμε μάθει να τις χαρακτηρίζουμε ως ‘’ευάλωτες’’.
Αναρωτιέμαι όμως, είναι στ' αλήθεια; Και αν ναι, πού έγκειται η ευαλωτότητά τους; Σε τί διαφέρουν;
Από τη δική μου οπτική δεν υπάρχει διαφορά. Είμαστε όλοι άνθρωποι που έχουμε λάβει το δώρο της ζωής και ζούμε ταυτόχρονα στον ίδιο πλανήτη. Τη δεδομένη στιγμή λοιπόν για κάποιους ανθρώπους υπάρχει μία ιδιαίτερη συνθήκη που καλούνται να βιώσουν.
Μπορεί αυτή να είναι η απώλεια της εργασίας τους άρα και η απώλεια εισοδήματος, μία ασθένεια, ένα ατύχημα, μία έξωση, ένας εθισμός, μία φυσική καταστροφή, ένας πόλεμος, μία κακοποίηση….
Κάθε ένα από τα παραπάνω μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί στον καθένα από εμάς. Επομένως δεν πρόκειται για ‘’ευάλωτες’’ ομάδες.
Δεν πρόκειται για τους ‘’φτωχούς’’, ούτε τους ‘’μετανάστες’’. Δεν αφορά τους ‘’άρρωστους’’, τους ‘’αλκοολικούς’’, τους ‘’άνεργους’’. Γιατί αν το σκεφτούμε έτσι ομαδοποιούμε ψυχές, βάζουμε ταμπέλες και τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε μία άλλη θέση ‘’ανώτερη’’, που από τη θέση αυτή θα βοηθήσουμε τους ‘’ευάλωτους’’ και θα νιώσουμε όμορφα ‘’μέρες που είναι βρε αδερφέ’’;
Όχι, είναι όλο τοποθετημένο σε λανθασμένη βάση από την αρχή.
Πρόκειται για υπέροχους και μοναδικούς ανθρώπους που βρέθηκαν για συγκεκριμένους λόγους σε μία επίσης συγκεκριμένη συνθήκη. Δύσκολη συνθήκη. Πρόκειται για ανθρώπους που χρειάζεται να παλέψουν για πράγματα που κάποιοι έχουν δεδομένα. Άρα χρειάζονται να τους δούμε, να τους ακούσουμε, να περάσουμε χρόνο μαζί τους, να δούμε ο καθένας από τη δική του θέση πώς μπορεί να βοηθήσει πρακτικά, ουσιαστικά.
Όχι δίνοντας τα παλιά μας ρούχα, τα τρόφιμα που δεν μας αρέσουν και σε λίγο ίσως να λήξουν. Oύτε κοιτάζοντάς τους με φόβο, με λύπηση ή ακόμα χειρότερα με απέχθεια.
Ας είναι αυτός ο Δεκέμβριος η ευκαιρία να πούμε αλλά και να δούμε την ιστορία αλλιώς.
Να κατανοήσουμε ότι μπορεί στον καθένα να συμβεί κάτι που θα τον φέρει σε μία διαφορετική θέση, όχι ευχάριστη. Είμαστε όλοι εν δυνάμει ‘’ευάλωτοι’’. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν μένει ίδιο για πάντα.
Ας αφήσουμε τις ταμπέλες και ας δούμε με τα μάτια της καρδιάς. Ίσως τότε να μην στείλουμε μία σακούλα με τρόφιμα σε κάποιον που ξέρουμε ότι την χρειάζεται. Ίσως πάρουμε τη σακούλα, χτυπήσουμε την πόρτα του και περάσουμε ένα απόγευμα μαζί του.
Ίσως να μην καταθέσουμε χρήματα σε έναν τραπεζικό λογαριασμό. Μπορεί να αποφασίσουμε να δώσουμε αυτά τα χρήματα χέρι με χέρι σε εκείνον που τα χρειάζεται.
Μπορεί να φτιάξουμε εμείς τα γλυκά των γιορτών και να τα προσφέρουμε με αγάπη σε μία οικογένεια που ζει πολύ κοντά μας και που ξέρουμε ότι δεν έχει αυτή τη δυνατότητα.
Ίσως αυτό το Δεκέμβριο καταλάβουμε ότι εάν δεν είμαστε όλοι μαζί δεν είμαστε τίποτα. Ότι η αγάπη είναι η μόνη επιλογή στο ταξίδι της ζωής. Ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η αγάπη είναι μονόδρομος. Είναι η υπερδύναμη που όλοι έχουμε. Ας τη χρησιμοποιήσουμε. Κάθε μέρα. Με κάθε τρόπο. Με όλους τους τρόπους. Με την αγάπη οδηγό με την ουσιαστική της έννοια (όχι με τη γλυκανάλατη που ίσως την ταυτίζουμε), η επόμενη μέρα θα είναι αυτή που όλοι χρειαζόμαστε και περιμένουμε!
Η αγάπη από μόνη της κάνει θαύματα, φανταστείτε τί μπορεί να κάνει η αγάπη ως επιλογή!
Εύχομαι σε όλους έναν Δεκέμβριο όπου θα βιώσετε μοναδικά την έννοια της αγάπης, όπως σας αξίζει! Γιατί είμαστε όλοι πλάσματα φτιαγμένα από αγάπη που συνυπάρχουμε σε ένα σύμπαν φτιαγμένο από φως! Υπάρχει καλύτερος συνδυασμός;
Χαρά Καλουμενίδη